Witte slagroomschepen varen traag de blauwe oceaan over

Hun herinnering hangt als doucheschuim over het hoofd van ons huis

Het nieuws van de wereld verdwijnt in de natte mond van brievenbussen

Een hand reikt uit de deur, naar buiten…

Randdagen aan de huid van bladeren

Onder vinkenveren hemelt het licht zichzelf op

Rommelt in koperen worteltakken …het orkest van herfstgeluiden

Waarin de lach daalt van een met zonlicht doorrinkelde tuin

En de zee van regendruppels aan het stralen gaat

Het oog aarzelt, de ziel hangt tussen twee emoties in