Une Femme Atlantide:
Onder de spiegelplafonden stippelt de dalmatiër een spoor van paarlen uitwerpselen
Als knarsend witte gestileerde zeetranen
Belletjes rinkelen in het haar van een bezoende Atlantide
Je handen zijn visioenen die dichtvouwen in het ochtendlicht
Doorheen de ramen hijgen rijmen condenseren zich een weg naar binnen
Je tuimelt vorstelijk doorheen een landschap van lakens
Verwacht geen tegenstand van donsgeroffel of het geknal van vederlichte kanonnen
De tuin werpt groene lianen van licht om heen je besneeuwde wimpers
En bind de hartstocht in je natuur als ware het een geheime kolonie
Het verborgen stratenplan onder je nachtjapon met zo hier en daar het schijnsel van lantaarnen
Als een vermoeden .
Oude boulevards gevuld met trillende jasmijnen waar prinsenzonen, dichter en allerhande driftig uit plukken vullen hun longen met lentebriesjes
De warmte floreert uit de ivoren radiotor kruipt als een pasgeboren muis uit een slagtand
Vingernagels drukken op marmeren kolommen je ruggengraat verzendt tranen van genot
jouw huid een bühne die kreunt om eindeloos theater van zoenen
Schuimvlinders drenkelingen met bruisende vleugels
Dansend in aardbevingen en tsunami’s
Bloemenzeeën die
Verstuiven
Onaards
Het zwijgen van
Penselen
No comments:
Post a Comment