Tuesday, February 15, 2022

 Une Femme Atlantide:

Onder de spiegelplafonden stippelt de dalmatiër een spoor van paarlen uitwerpselen

Als knarsend witte gestileerde zeetranen

Belletjes rinkelen in het haar van een bezoende Atlantide

Je handen zijn visioenen die dichtvouwen in het ochtendlicht

Doorheen  de ramen hijgen rijmen condenseren zich een weg naar binnen

Je tuimelt vorstelijk doorheen een landschap van lakens

Verwacht geen tegenstand van donsgeroffel of het geknal van vederlichte kanonnen

De tuin werpt groene lianen van licht om heen je besneeuwde wimpers

En bind de hartstocht in je natuur als ware het een geheime kolonie

Het verborgen stratenplan onder je nachtjapon met zo hier en daar het schijnsel van lantaarnen

Als een vermoeden .

Oude boulevards gevuld met trillende jasmijnen waar prinsenzonen, dichter en allerhande driftig uit plukken vullen hun longen met lentebriesjes

De warmte floreert uit de ivoren radiotor kruipt als een pasgeboren muis uit een slagtand

Vingernagels drukken op marmeren kolommen je ruggengraat verzendt tranen van genot

jouw huid een bühne die kreunt om eindeloos theater van zoenen

Schuimvlinders drenkelingen met bruisende vleugels

Dansend in aardbevingen en tsunami’s

Bloemenzeeën die

Verstuiven

Onaards

Het zwijgen van

Penselen


No comments:

Post a Comment