De Ongeborenen

engelen ontwaken in de boomholtes

hun haren geverfd door de zon die spookt doorheen je huid

een geeuw rolt over hun witte tongen

de einder splijt hun irissen als zonnewijzers

ze staren met absolute schoonheid de vale leegte in

verwekken woorden die als elektrische schichten

de stilte in flitsen

hun mager gebeente danst in hun huid

als een omhulsel van sneeuw die niet smelt

maar zich wentelt in het warme wit

de dag breekt aan

het geluid van belletjes gebonden omheen enkels

vogels barsten uit de boom

als veelkleurig vuurwerk

opgeschrikt, toch mooi

gedichten in witte lakens

in eeuwigheid gehuld

koester hun gefluister

in de holtes van je hart