Een bocht in de rivier

Waarin een wolk

Kantelend drijft

Soms wakker

Soms tot leven

Dan weer slapend

Zuchtend in zichzelf

Niet door bossen

Of starende weides

Wakker geschud

Maar door een

Glimps van zichzelf

Dalend in het hogere

Blauw.

Fraulein Tucholsky

Het blauwe gummibeest uit een zee van graffiti geboren

De oermuur van de tijd bladert af

Zoals een zilveren gezicht

Wanneer de tweede etage is opgelicht

Met bloembossen bedekte damesmutsen golven voorbij

De gietijzeren vogels scheuren van de wanden

Een schreeuw ontsnapt uit hun Jugendstillmonden.

De glazen droom :

Drie lijnen genaaid

In een zwart shirt

Lookalikes

Een achteruitlicht op de heuvel in de verte

Een sirene loeit als elektrische vissen

Die uit glazen kommen over de gebouwen springen

Een tong glijdt over haar lichaam

Geluid van papieren koffers

Een haastige vrouw met brandende voeten .

Abajour :

Huis aan het kanaal

De boot vaart door de vensters

Maar het glaswerk blijft intact

De wolken drijven door de vensters

Maar de hemel blijft intact

De meeuw vliegt door de vensters

Maar het gekrijs blijft intact

Montezuma :

Je bindt een meteoor vast aan je ruggegraat

Sulferzanden gloeien in je haar

Synthetische polen ontwaken

Ze stralen gefluister

Katapulteren tongen naar de Aztekenkoning

Een lijm van quaranten die nieuwe dimensies

In de schittering draagt

Een lied als een krans van geluiden

De einder drukt haar smeltend koper tegen het lijf van de zon

Zoals een filter die zich rond een cycloon windt

Verzameld de ziel alles wat ze nodig heeft .

Schommellied :

Zoals het licht door het bloed van de bloemen trekt

Het trillend lint rondom haar enkels bindend

Zo buigt ze haar adem in de zee van liederen

Die golven tussen haar uitdijnende benen

De schouder ontbloot als een klaroen

Ze wiegt in een andere eeuw

Hier op dit moment

Alsof ze altijd al in mij heeft gewogen

Een droom die zichzelf uitveegt

Zoals een frambooskleurige gloed

Die wegzinkt in het ochtendlicht

Bij het openen van de roze adem van het ontwaken

Het labyrinth in haar droom met duizenden verdwaalde zielen

Die ze uitsmeert als een tuin  over haar voorhoofd

In de Rivier waar de zwanen achterwaarts voorbijdrijven

Terwijl het peddelen van hun voeten  mijn gedachten

Tot zingende aquarellen mengt .